Υπάρχει οριστική θεραπεία για την ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή;

Φανατικό πλύσιμο των χεριών, 15 φορές έλεγχος για το αν έχει κλείσει ο διακόπτης, φόβος μήπως δεν γίνει κάτι σωστά και έτσι θα έρθει καταστροφή και τιμωρία, διαρκής προσοχή στους αριθμούς και τη συμμετρία, συσώρρευση πολλών άχρηστων αντικειμένων. Όλα τα παραπάνω, πιθανώς να δείχνουν ότι ένα άτομο έχει κάποια ψυχαναγκαστική διαταραχή ή OCD όπως πιθανόν το έχεις δει γραμμένο. Για ό,τι σχετικό οφείλεις να γνωρίζεις, γράφει στο άρθρο που ακολουθεί η Εύα Μεταλίδη, Συμβουλευτική Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπεύτρια, Κλινική Ψυχοπαθολόγος.

Η ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή ανήκει στο φάσμα των αγχωδών διαταραχών και συναντάται συχνότερα στις γυναίκες κατά τις ηλικίες των 25 με 35 ετών.Χαρακτηριστικά συμπτώματα της διαταραχής είναι οι ιδεοληψίες και οι ψυχαναγκασμοί και συνυπάρχουν άγχος, ανησυχία, διαταραχές του συναισθήματος, της όρεξης και του ύπνου.
Όταν μιλάμε για ιδεοληψίες εννοούμε τις επίμονες σκέψεις, εικόνες ή παρορμήσεις που υπάρχουν στο μυαλό και γίνονται εμμονές, είναι ενοχλητικές για το άτομο, του δημιουργούν έντονο άγχος και τις αναγνωρίζει ως απαράδεκτες και μη λογικές,  ξένες προς τον εαυτό και την προσωπικότητά του. Το άτομο αναζητά τρόπους απαλλαγής από αυτές και χρησιμοποιεί ψυχαναγκασμούς  που μπορεί να είναι άλλες σκέψεις, φράσεις, αποφυγές ή τελετουργίες  με τις οποίες διαχειρίζεται προσωρινά το άγχος που βιώνει και τις επαναλαμβάνει καταναγκαστικά προκειμένου να απαλλαγεί από αυτό.

Η ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή μπορεί, αν παραμείνει χωρίς θεραπεία,  να καταστρέψει την δυνατότητα του ατόμου να λειτουργήσει ικανοποιητικά στην εργασία του, στο σπίτι κλπ.

Η επιστημονκή τεκμηρίωση έχει δείξει ότι η ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή δύναται να θεραπευτεί ολοκληρωτικά από την στιγμή που θα διαγνωστεί κι εφόσον το άτομο επιλέξει να κάνει θεραπεία. Η θεραπεία μπορεί να επιτευχθεί με ψυχοθεραπεία αρχικά γνωσιακή-συμπεριφορική για την ανακούφιση των συμπτωμάτων και τη σταδιακή υποχώρηση των ιδεοληψιών και καταναγκασμών ως την εξάλειψή τους ή/και με φαρμακευτική αγωγή συνδυαστικά με την ψυχοθεραπεία αν το άτομο βρίσκεται σε πολύ μεγάλη δυσκολία και έξαρση.
Ο συχνότερος ίσως φόβος των ατόμων που πάσχουν από την διαταραχή είναι ότι κάποια στιγμή λόγω της έντονης ψυχολογικής πίεσης που υφίστανται και του παράξενου έως αλλόκοτου περιεχομένου των ιδεοληψιών τους,  δεν θα αντέξουν και μπορεί να τρελαθούν. Αυτό δεν είναι αλήθεια αλλά συμβαίνει επειδή ταυτίζουν την ιδεοληψία με το παραλήρημα που εμφανίζεται στη σχιζοφρένεια. Η βασική διαφορά ανάμεσα στις ιδεοληψίες και το παραλήρημα είναι ότι οι μεν πρώτες είναι δυστονικές του εγώ, δηλαδή ενοχλητικές για το άτομο και προσπαθεί να τις εξαλείψει ενώ το δεύτερο, είναι συντονικό του εγώ και το άτομο έχει ακλόνητη βεβαιότητα για την αλήθειά του. Είναι σημαντικό εδώ να αναφερθεί ότι, η ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή μπορεί, αν παραμείνει χωρίς θεραπεία για οποιοδήποτε λόγο,  να καταστρέψει την δυνατότητα του ατόμου να λειτουργήσει ικανοποιητικά στην εργασία του, στο σχολείο (αν πρόκειται για παιδί ή έφηβο) ή στο σπίτι.
Συμπερασματικά, είναι σημαντικό να κατανοήσουμε ότι και αξίζει και χρειάζεται τα άτομα να αναζητήσουν θεραπεία επειδή υπάρχει θεραπεία επιστημονικά τεκμηριωμένη με μόνιμο και επιτυχημένο αποτέλεσμα και κυρίως επειδή  η πιθανότητα να περάσει από μόνη της η συγκεκριμένη  διαταραχή είναι πολύ μικρή έως ανύπαρκτη.

Δημοσιεύτηκε στο ηλεκτρονικό περιοδικό ''ladylike''  στις 31/3/2016.

Αγχος Αποχωρισμού

ΑΓΧΟΣ ΑΠΟΧΩΡΙΣΜΟΥ

“Οι μνήμες ξεπηδούν από την πρώτη μέρα που πήγα στο σχολείο. Η μητέρα μου με άφησε και χαιρέτησε τη δασκάλα. Εγώ πήγα από πίσω της σαν να ‘μουν η σκιά της. Μόλις συνειδητοποίησα ότι θα’ φευγε μ’ έπιασε πανικός. Το θυμάμαι σαν σήμερα.Γαντζώνομαι στη μαμά, σπαράζω στο κλάμα, ουρλιάζω, κολλάω πάνω της. Φοβάμαι.. φοβάμαι… φοβάμαι… Φοβάμαι για το τι θα συμβεί αν μ’ αφήσει. Σ’ εμένα και σ’ εκείνη, κάτι κακό σίγουρα. Η μαμά μου με ξεκολλάει από πάνω της. Προσπαθεί να φύγει. Πονάω. Η καρδιά μου πάει να σπάσει, κοκκινίζω, τρέμω, είμαι αβοήθητη. Νιώθω απέραντη μοναξιά και εγκατάλειψη, σα ν’ ανοίγει η γη να με καταπιεί. Είναι θέμα ζωής ή θανάτου. Ή θα μείνω με τη μαμά ή θα ‘ρθει η καταστροφή μου..”

Στο παραπάνω απόσπασμα περιγράφονται έμμεσα αλλά εύγλωττα μερικά από τα Διαγνωστικά Κριτήρια της Διαταραχής  Άγχους Αποχωρισμού. Σύμφωνα με το DSM-IV, της Αμερικάνικης Ψυχιατρικής Ένωσης, ως άγχος αποχωρισμού περιγράφεται το αναπτυξιακά δυσανάλογο και υπερβολικό άγχος που αφορά τον αποχωρισμό του παιδιού από το σπίτι ή από εκείνους στους οποίους είναι συναισθηματικά προσκολλημένο.

Πιο συγκεκριμένα, το παιδί βιώνει υπερβολική υποκειμενική ενόχληση όταν συμβαίνει ή αναμένεται αποχωρισμός από το σπίτι ή από τους «σημαντικούς άλλους», επίμονη και υπερβολική ανησυχία μήπως τους χάσει ή συμβεί κάποιο κακό σ’ αυτούς ή στο ίδιο, επίμονη απροθυμία και άρνηση να πάει στο σχολείο εξαιτίας των προαναφερόμενων φόβων, επίμονο και υπερβολικό φόβο να μείνει μόνο χωρίς τα οικεία πρόσωπα προς αυτό, επίμονη απροθυμία ή άρνηση να κοιμηθεί χωρίς το ή τα άτομα στα οποία είναι συναισθηματικά προσκολλημένο ή να κοιμηθεί μακριά από το σπίτι, μπορεί να παρουσιάσει επαναλαμβανόμενους εφιάλτες που αφορούν θέματα αποχωρισμού και επαναλαμβανόμενα παράπονα για σωματικά συμπτώματα (κεφαλαλγίες, πόνους στο στομάχι, ναυτία ή εμετό), όταν συμβαίνει ή αναμένεται αποχωρισμός από οικεία πρόσωπα. Η διάρκεια της διαταραχής ορίζεται σε 4 εβδομάδες τουλάχιστον.

Η Διαταραχή  Άγχους Αποχωρισμού εντάσσεται μέσα στο γενικότερο πλαίσιο της Αγχώδους Διαταραχής, η οποία προσδιορίζεται ως μία ψυχολογική διαταραχή που χαρακτηρίζεται από ένταση, νευροφυσιολογικά από μια υπερλειτουργία του αυτόνομου νευρικού συστήματος, από μία αρνητική προσδοκία πως μια επερχόμενη καταστροφή θα προκύψει και κατά συνέπεια μια συνεχή επαγρύπνιση για κάποιον αόριστο κίνδυνο. Εκτιμάται ότι το 6% με 8% των παιδιών και των ενηλίκων αναπτύσσει μία αγχώδη διαταραχή. Έρευνες σε παιδιά απέδειξαν ότι τα περισσότερα παιδιά εμφανίζουν φόβους και ανησυχίες που αποτελούν στάδιο της φυσιολογικής ανάπτυξής τους. Συχνά, παιδιά που δεν έχουν ιστορικό αναπτυξιακής διαταραχής εκφράζουν υπεραπασχόληση με επίτευξη, φοβίες για το ύψος, για έκθεση σε κοινό, αποφυγή κοινωνικής επαφής και σωματικές ενοχλήσεις.

Η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στο τι είναι φυσιολογικό σύμφωνα με το στάδιο της ανάπτυξης του παιδιού και τι όχι, κρίνεται σε σχέση με τη διατάραξη της λειτουργικότητας του παιδιού στο κοινωνικό , σχολικό και διαπροσωπικό επίπεδο. Η σχολική φοβία π.χ. είναι μία συχνή εκδήλωση της Διαταραχής Άγχους Αποχωρισμού. Η συχνότητα της σχολικής φοβίας έχει εκτιμηθεί ως 17/1000 παιδιά το χρόνο (Kennedy,1965). Έρευνες επίσης αποδεικνύουν συχνή συνοσηρότητα κατάθλιψης και άγχους αποχωρισμού της τάξεως 50% (Κovacs et al. ,1984; Puig-Antich & Rabinovich, 1986; Hershberg et al., 1982).
H κοινωνική απόσυρση φαίνεται επίσης, να σχετίζεται με το άγχος αποχωρισμού . Τα «αποσυρμένα παιδιά» συχνά έχουν θερμές και ευχάριστες σχέσεις με τα μέλη της οικογένειας, τους οικογενειακούς φίλους και εμφανίζουν μία ανάγκη για στοργή και αποδοχή. Όταν από αυτά τα παιδιά ζητήθηκε να κρατήσουν ημερολόγια περιστατικών που τους προξένησαν άγχος, αποδείχτηκε ότι βιώνουν άγχος 3 φορές πιο συχνά απ’ ότι η ομάδα ελέγχου. Τα αποσυρμένα παιδιά, συμπεριφέρονται έτσι διότι στο παρελθόν περνούσαν τον περισσότερο καιρό τους με τους ενήλικες, επομένως αλληλεπιδρούν πιο εύκολα με ενήλικες απ’ ότι με ομάδα συνομηλίκων καθώς δεν έχουν τις κοινωνικές δεξιότητες που διευκολύνουν την αλληλεπίδραση με συνομηλίκους. Έρευνα αποδεικνύει ότι το 75% των παιδιών που εμφανίζουν σχολική φοβία η οποία οφείλεται στο άγχος αποχωρισμού, έχουν επίσης μητέρες που αρνούνταν το σχολείο στην παιδική τους ηλικία.

Διαμορφώνεται επομένως η υπόθεση ότι η άρνηση του παιδιού ή ο υπερβολικός δισταγμός να πάει σχολείο προέρχεται από κάποιες δυσκολίες στην σχέση μητέρας-παιδιού. Ίσως η μητέρα “επικοινωνεί” τους δικούς της φόβους αποχωρισμού και ασυνείδητα και χωρίς να έχει την πρόθεση, ενισχύει την εξαρτητική και αποφευκτική συμπεριφορά του παιδιού της. Ψυχαναλυτικά, σύμφωνα με τον Freud, «τo άγχος γεννιέται με την αίσθηση “του αβοήθητου”. Το “Εγώ” βιώνει ότι είναι κατακλυσμένο ή ακινητοποιημένο από υπερβολικά ερεθίσματα. Στη βρεφική ηλικία το πρώτο απ’ αυτά τα ερεθίσματα είναι “το τραύμα της γέννησης”. Το νεογέννητο γλιστρά από την ζεστασιά, την ασφάλεια, το σκοτάδι και την “παθητική” κατάσταση που βιώνει μέσα στο σώμα της μητέρας του, στο απαιτητικό, μπερδεμένο, ενοχλητικό και διαφορετικό εξωτερικό περιβάλλον.

Ο κοινός παρανομαστής σ’ όλες τις περιπτώσεις άγχους είναι η αίσθηση εγκατάλειψης και το συναίσθημα ότι οι απαιτήσεις της ζωής θα κατακλύσουν το απομονωμένο “Εγώ”, εξαιτίας “της αίσθησης του αβοήθητου”. “Όταν το άγχος υψώνεται σ’ ένα επίπεδο που το άτομο νοιώθει ότι απειλεί την επιβίωσή του, νευρωτικά συμπτώματα εμφανίζονται ως προσπάθειες να καταπνίξουν την παλίρροια της νοητικής σύγχυσης και το συναισθηματικό πόνο.” Στην πραγματικότητα, τα άτομα που εμφανίζουν αγχώδη διαταραχή αναπτύσσουν το σύμπτωμα για να ελέγξουν το άγχος τους απέναντι σε γεγονότα που εκλαμβάνουν ως πραγματικά απειλητικά για τη ζωή τους ακριβώς όσο απειλητική ήταν η πρώτη εγκατάλειψη από την μητέρα με “το τραύμα της γέννησης”. Επομένως, το άγχος παράγεται από την αντίληψη του “Εγώ”.

Σύμφωνα με τις συμπεριφοριστικές θεωρίες η φύση του άγχους αποδίδεται ως το αποτέλεσμα μιας μαθημένης συμπεριφοράς. Αρνητική ενίσχυση δημιουργείται με ιδιότητες που προκαλούν άγχος, τις οποίες το άτομο μαθαίνει ν’ αποφεύγει. Το άγχος (φόβος) είναι η εξαρτημένη απάντηση στην αντίδραση του πόνου. Έχει την υψηλής χρησιμότητας λειτουργία να κινητοποιεί και να ενισχύει συμπεριφορές αποφυγής ή προστασίας στο ερέθισμα που προκαλεί τον πόνο. Το άγχος είναι εξαρτημένη αντίδραση σε περιβαλλοντική κατάσταση που προκάλεσε φόβο π.χ. το παιδί σε περιστατικό βίαιου και πρώιμου αποχωρισμού από τη μητέρα βιώνει έντονο στρες, ταχυκαρδία, τρέμουλο. Σαν αποτέλεσμα αυτού, οποιοδήποτε γεγονός ενεργοποιήσει στο μέλλον αυτά τα σωματικά συμπτώματα, οδηγεί το παιδί στο ν’ αντιδράσει με την εμφάνιση εξαρτημένης αγχώδους συμπεριφοράς.

Σύμφωνα με τη θεωρία της Γκεστάλτ, το άγχος αποχωρισμού οφείλεται σε διακοπή της διαδικασίας της επαφής, του κύκλου της επαφής. Στον κύκλο της επαφής- εμπειρίας ξεπροβάλλει μια ανάγκη από το φόντο και γίνεται μορφή, ικανοποιείται και αποσύρεται. Η ανάγκη για «εγγύτητα» του παιδιού με τη μητέρα επομένως ξεπροβάλλει από το φόντο μια δεδομένη στιγμή, γίνεται μορφή, ικανοποιείται αλλά δεν αποσύρεται. Τα παιδιά που εκδηλώνουν άγχος αποχωρισμού έχουν δυσκολία στο στάδιο της απόσυρσης, εμφανίζουν συμβολή, δηλαδή συμβιωτική σχέση και δυσλειτουργική εγγύτητα με τη μητέρα ή το «σημαντικό άλλο» γι’ αυτά, πρόσωπο. Δυσκολεύονται ν’ αποσυρθούν από την επαφή τους μ’ αυτό. Συμβολή είναι η συνθήκη κατά την οποία ο οργανισμός και το περιβάλλον δε διαφοροποιούνται το ένα με το άλλο και τα όρια είναι θολά, όπως ακριβώς μεταξύ του εμβρύου και της μητέρας. Τα 2 άτομα “συγχωνεύονται” το ένα με το άλλο και δεν αναγνωρίζουν τα όρια μεταξύ τους, επομένως συμπεριφέρονται σα να είναι ένα πρόσωπο. Κάθε έμφαση στα όρια βιώνεται ως απειλητική για τη σχέση ακόμα και για την επιβίωση του ατόμου.

Η συμβολή στο συναισθηματικό και φυσιολογικό επίπεδο της μητέρας και του αναπτυσσόμενου παιδιού αρχικά είναι μια απαραίτητη και υγιής πλευρά για το μεγάλωμα και την ανάπτυξη του παιδιού. Όμως μια συνεχής «συγχώνευση» με τη μητέρα οδηγεί στο χάσιμο του «εαυτού», καθώς στις συγχωνευτικές σχέσεις κανένα άτομο δεν μπορεί ν ́αναπτυχθεί ως ολότητα.
Στα πρώτα αναπτυξιακά στάδια η μητέρα παραμένει σε συμβολή με το μωρό μέχρι εκείνο να κατακτήσει τις εξελικτικές ικανότητες, όπως σκόπιμη συμπεριφορά, ικανότητα κατανόησης μονιμότητας αντικειμένου, ικανότητα συστηματικής διερεύνησης. Εάν η μητέρα συνεχίσει να παραμένει παρατεταμένα σε συμβολή με το μωρό και να υπηρετεί αποκλειστικά τις ανάγκες του, τότε μειώνεται η δυνατότητα διάκρισης των δικών της αναγκών, γεγονός που μπορεί να οδηγήσει την ίδια σε κατάθλιψη ή σε μεταγενέστερες δυσκολίες στην επαναφορά της ενεργούς σεξουαλικής ζωής με το σύζυγο και σ’ άλλες δραστηριότητες της ζωής της. Το παιδί προσκολλάται κι εμφανίζει άγχος αποχωρισμού, δυσκολεύεται να δημιουργήσει αίσθηση της ταυτότητάς του και των αναγκών του και δε γνωρίζει το όριο μεταξύ εαυτού και μητέρας. Συχνά οι δυο τους χρησιμοποιούν την αντωνυμία «εμείς» αντί για «εγώ».

Η διαταραχή άγχους αποχωρισμού συνήθως αντιμετωπίζεται συνδυαστικά με παιχνιδοθεραπεία και οικογενειακή συμβουλευτική ή ψυχοθεραπεία. Τα παιδιά συχνά είναι απρόθυμα να εκφράσουν λεκτικά τις ανησυχίες και τα παράπονά τους ανοιχτά και άμεσα. Το παιχνίδι επομένως γίνεται ένα αναλυτικό μέσο για να’ ρθουμε σ’ επαφή με το ασυνείδητο του παιδιού. Είναι σημαντικό να μπορούμε να αναγνωρίσουμε το τι συμβαίνει στο παιδί και σ’ εμάς ώστε να μπορούμε να παρέμβουμε έγκαιρα βοηθώντας να τροποποιήσει το αίσθημα εγκατάλειψης και το φόβο που υπάρχουν από κάτω. Οι γονείς χρειάζεται να μάθουν να αντέχουν την διαφοροποίησή τους από το παιδί και τη δική του από εκείνους καθώς και να ενισχύσουν την απεξάρτηση του από αυτούς και την ανάπτυξη του «εαυτού».

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

ΔΙΗΜΕΡΙΔΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗΣ

με θέμα:

«ΤΟ ΤΡΑΥΜΑ ΤΟΥ ΘΕΡΑΠΕΥΤΗ ΩΣ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΤΙΚΟ ΕΡΓΑΛΕΙΟ

ΣΤΗ ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΤΙΚΑ ΣΧΕΣΗ»

H Ελληνική Εταιρεία Συμβουλευτικής σας προσκαλεί να συμμετάσχετε στη διημερίδα που θα πραγματοποιηθεί στις 8 και 9 Δεκεμβρίου 2012, στο Μητροπολιτικό Κολλέγιο (Σωρού 74, Μαρούσι) με θέμα: «Το τραύμα του θεραπευτή ως μεταμορφωτικό εργαλείο στη συμβουλευτική σχέση».

ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ

ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2012

ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑΣ

«ΘΥΜΟΣ: ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ Ή ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ;»

«Όταν θυμώνω, εκδικούμαι τον εαυτό μου για τα λάθη των άλλων...»

Ο Θυμός είναι ένα ανθρώπινο συναίσθημα,

Καρυοφυλλιά Καραμπέτη - Το Μονόγραμμα

ΈΝΑ ΤΑΞΕΙΔΙ ΣΤΟ ΟΝΕΙΡΟ...

Όλοι μας βλέπουμε όνειρα. Στην πραγματικότητα είναι μια καθημερινή μας συνήθεια από τότε που είμαστε τριών χρονών, όπου και ξεκίνησε αυτή η συναρπαστική, υποσυνείδητη εμπειρία.Ανεξάρτητα από τα χιλιάδες σενάρια που παρακολουθεί ο καθένας μας στα όνειρά του, ποια είναι εκείνα τα στοιχεία που ίσως αγνοούσαμε για το πιο ενδιαφέρον στάδιο του ύπνου; Πόσα πράγματα γνωρίζουμε για τα όνειρα; Ποιοι είναι όλοι εκείνοι που εμφανίζονται σε αυτά ή στους εφιάλτες μας;

ΑΓΑΠΗ:ΣΤΑΣΗ ΖΩΗΣ

«Μ’ αγαπάς;» Φράση χιλιοειπωμένη από τα στόματα όλων μας. Ερώτημα που λαχταράει απάντηση όπου κι αν απευθύνεται, στο γονιό, στον αδελφό, στο φίλο, στο σύντροφο. Η Αγάπη αποτελεί το θεμέλιο της ανθρώπινης ύπαρξης, είναι το χρυσό λουλούδι που όλοι έχουμε μέσα μας αλλά σπάνια το αφήνουμε να «ανθίσει». Γιατί άραγε; Αφού νοιώθουμε τόσο όμορφα στο πλαίσιό της γιατί εμποδίζουμε την παρουσία της στην ζωή μας;